Ο Alfred Adler γεννήθηκε στα προάστια της Βιέννης στις 7 Φεβρουαρίου 1870, το τρίτο παιδί, δεύτερος γιος, ενός εβραίου εμπόρου και της συζύγου του. Σαν παιδί, είχε ραχίτιδα, η οποία τον κράτησε από το περπάτημα μέχρι που ήταν τεσσάρων χρονών. Στα πέντε, σχεδόν πέθανε από πνευμονία. Ήταν σε αυτή την ηλικία, που αποφάσισε να γίνει γιατρός. Κατά τη διάρκεια των πανεπιστημιακών του συνδέονται με μια ομάδα φοιτητών, μεταξύ των οποίων βρήκε τη σύζυγό του. Ήταν μια πνευματική και κοινωνική ακτιβίστρια που είχε έρθει από τη Ρωσία για να σπουδάσει στη Βιέννη.Παντρεύτηκαν το 1897 και, έκαναν τέσσερα παιδιά, δύο από τους οποίους έγιναν ψυχίατροι.Ξεκίνησε την καριέρα του ως οφθαλμίατρος, αλλά σύντομα άλλαξε στη γενική ιατρική.Το γραφείο του ήταν σε μια χαμηλότερων τάξεων περιοχή της Βιέννης, σε ένα πάρκο ψυχαγωγίας με τσίρκο, κι έτσι πελάτες του είχε και ανθρώπους του τσίρκου.
Στη συνέχεια στράφηκε στην ψυχιατρική, και το 1907 κλήθηκε σε μια ομάδα με τον Freud. Μετά τη συγγραφή του σχετικά με τη βιολογική κατωτερότητα, τα οποία ήταν αρκετά συμβατά με απόψεις του Freud, έγραψε, πρώτον, την θεωρία του σχετικά με ένα ένστικτο της επιθετικότητας, με την οποία ο Freud δεν συμφωνούσε, και στη συνέχεια σχετικά με τα συναισθήματα των παιδιών με στοιχεία κατωτερότητας, το οποίο πρότεινε ότι η σεξουαλικές έννοιες του Freud πρέπει να ληφθούν περισσότερα μεταφορικά από κυριολεκτικά. Παρά το γεγονός ότι ο Freud ονόμασε τον Adler πρόεδρο της Αναλυτικής Εταιρίας της Βιέννης, ο Adler δεν σταματούσε την κριτική του.
Μια συζήτηση μεταξύ του Adler και των υποστηρικτών του Freud οδήγησε τον Adler, με εννέα άλλα μέλη της οργάνωσης, να σχηματίσει την Ελεύθερη Ψυχαναλυτική Εταιρία το 1911. Αυτή η οργάνωση έγινε Εταιρία Ατομικής Ψυχολογίας το επόμενο έτος.Κατά τη διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, ο Adler υπηρέτησε ως γιατρός στον αυστριακό στρατό, στο ρωσικό μέτωπο, και αργότερα στα παιδιά ενός νοσοκομείου. Είδε από πρώτο χέρι τη ζημιά που κάνει ο πόλεμος, και οι σκέψεις του, στράφηκαν όλο και περισσότερο στην έννοια του κοινωνικού συμφέροντος.
Ένιωθε ότι αν η ανθρωπότητα ήθελε να επιβιώσει, έπρεπε να αλλάξει τους τρόπους της. Μετά τον πόλεμο, ασχολήθηκε με διάφορα έργα, συμπεριλαμβανομένων των κλινικών που επισυνάπτονται στα δημόσια σχολεία και την επιμόρφωση των εκπαιδευτικών. Το 1926, πήγε στις Ηνωμένες Πολιτείες για μια διάλεξη, και δέχτηκε τελικά μια θέση στο Long Island College of Medicine. Το 1934, αυτός και η οικογένειά του έφυγαν για πάντα στη Βιέννη. Στις 28 Μαΐου 1937, κατά τη διάρκεια μια σειρά διαλέξεων στο Πανεπιστήμιο του Aberdeen, πέθανε από καρδιακή προσβολή.